Himmelfahrtskommando *)

Pfälzische Urfassung   → Hochdeutsche Fassung

Von Albert H. Keil
als St. Petrus mit Kutte und Schlüssel

Hait schellt’s bei mär am Himmelsdoor –
Drei jingre Männer stehn devor.
Ich saach: „Was machner dann fär Bosse?
Ich därf nät ä(n)fach roi aich losse!
Vor allem mecht ich gärn mol wisse,
Warum ehr schunn hänn sterwe misse!“

Do kratzt de Erschde sich am Kopp:
„Ich bin de allerbleedschde Tropp!
Voll Eifersucht hawwich ve’mut,
Moi Emma wär märr nimmi gut
Un deet’s – wie soll ich’s norr beschreiwe? –
Mit ämme Nochber vun uns treiwe.

Schunn lang habb g’hatt ich dänn Ve’dacht
Und moine Fraa en Kopp gemacht,
Habb g’schännt: «Wann ich därr nimmi bass,
Dann sei nät ruich un redd halt was.
Wann die Geduld ich duh ve’liere,
Kännt ich doim Kerl die Fress boliere!»

Wie voornt ich häämkumm, guckt moi Fraa
So glicklich. Owwer bei’re war,
Hawwich se g’froocht. Sie macht e Schnut.
Ich heb die Hand un kreisch vor Wut:
«Was dun zwä Gläser do mit Woi?»
Sie rennt ins Bad un schließt sich oi.

Ich habb in alle Stuwwe g’suucht.
Abmurkse sollt märr’n, hawwich g’fluucht.
Vor lauder Zorn kann kaum ich denke,
Do sähn ich was vorm Fenschder hänke:
Vier Finger vun ‘re rechde Hand
Gekrallt an unser Fenschderkant!

Ich nämm moin Schuh un klopp fescht druff.
Er plärrt «Idiot!», dann gäbbder uff. –
Dort unne licht er... Awwer jetzt:
Der rihrt sich noch, is bloß ve’letzt!
Mich packt grad noch emol die Raasch:
Dich mach ich ferdich hait, du Aasch!

 

Dässwäche rick ich mit viel Mih
De Kläderschank ans Fenschder hi(n).
Ich wuchden hoch, habb noch gedenkt:
Awweil hoscht bees därrs Kraiz ve’renkt!
Wie’r endlich ausm Fenschder fliecht,
Do habb en Herzinfarkt ich kriecht...“

De Zwätt ve’zehlt: „E Blunseworscht
Habb ganz ich gesse, die macht Dorscht.
Wie ich mit Woi beim Lesche bin,
Kummt märr moi Blimmel in de Sinn:
Känn Schadde uff de Fenschderbank –
Schnell hol ich Wasser, schunscht wärd’s krank.

Was schuld dra(n) war, ich wääßes nät:
Ich borzel iwwers Fenschderbrett!
«Adscheh, du Welt, däss war’s!», denk ich,
Doch änn Stock diefer fang ich mich,
Heb knapp mich mit de äände Hand
Un bambel vor de Außewand.

Glei kummt ach änner a(n)gewetzt,
Gottlob, däss is die Reddung jetzt!
Weit g’fehlt! Der ziecht soin Schlabbe aus,
Schlacht uff moi Hand, macht Stambes draus.
En Krisch – moi Finger lossen los,
Schunn batsch ich nunner uff die Strooß.“

„Un dann warscht doot?“, duh ich jetzt määne.
In moine Aache stehn die Träne.
„Nä(n), umgebroocht hot mich gewiss
Der Schank erscht, wu noot kumme is.
Der is grad uff mich druffgekracht
Un hot mich richdich plattgemacht!“

De Dridde saacht: „Moi G’schicht is klä(n),
Ich kann nät viel ve’zehle mäh.
Bestimmt hoscht äwe g’heert däss Knalle –
Do bin ich ausm Fenschder g’falle.
Vun moine Nochbern a(n)gelockt
Habb nämlich ich im Schank drin g’hockt!“

 



Keil als St. Petrus
(Foto: Lutz Heck)

*) © 2003 by Verlag PfalzMundArt, Dirmstein